ŚLEDZTWO

I znowu wędrówka po lesie drogą jak wąż krętą.

Mgła nad polanami jest bardzo dobrą przynętą.

Stoję ja, a przede mną i po mnie wielu łowiących wspomnienia.

Patrzę przed siebie, jak białe w zieleń się zamienia.

Jak z tej mgły wyłaniają się pokryte rosą pajęczyny,

Wyglądające piękniej, niż najcudowniejszy naszyjnik dziewczyny.

Niektóre porwane u dołu, u góry mocno się trzymają,

Źdźbła traw delikatnie do siebie przytulając.

Twórcy tych łapiących krople wilgoci sieci,

Siedzą gdzieś z boku skuleni, jak podczas jakiejś Zimowej Zamieci,

Która hulając, szalejąc, tańcując się zapomniała

I może do lata wśród drzew została.

I nocą, bo za dnia wstyd się jej pokazywać,

Idąc przez łąkę w śnieżnej sukni, zaczyna z niej płatki śniegu odrywać.

Wpadają one do tych wielu sieci,

Co jest dowodem na letnią obecność Zimowej Zamieci.

Będące w zmowie, z tą Damą Lodową, Słońce.

Szybko rozgrzewa śnieżynki, stając się tego wytłumaczenia końcem.

Spieszy się bardzo i świeci, choć noc jeszcze.

Sprawiając, że pajęczyny pachną już deszczem.

Pędzi przez łąkę, niektóre z nich zrywa.

Syczy, paruje, twarz swą obmywa.

I zerka swoim słonecznym spojrzeniem.

I już się cieszy i śpiewa: ja was wszystkie przemienię,

Ze stanu stałego w ciekły,

Żeby tak ważne dowody, z tej łąki dziś nie wyciekły.

W zamian za to od Zamieci dostanę,

Dłuższy dzień zimą i to oto polanę,

Gdzie za dnia z nieba będę swymi promieniami trawkę układało,

Żeby nocą na niej dobrze mi się spało.

Śpiewa i biegnie coraz szybciej przed siebie.

Jest tak zamyślone, że zapomniało o bożym niebie.

I cały plan w pełni zostałby zrealizowany,

Gdyby każdy pająk nie był przez nie pomijany.

A tak przyszedłem i widzę, że coś tu nie pasuje,

Że żaden z nich na swej wiszącej stołówce nie ucztuje.

Tylko zwinięty w kłębek drży i spada rosa.

Tak też przeszła Słońcu wygrana koło nosa.

Lecz nie wiem ile w tym prawdy, a może to tylko fikcja.

Niech tak do końca wyjaśni to leśna policja.